POR FIN XA SOMOS TRES!
Ola!
En primeiro lugar perdón a todos os que leen este blog pola tardanza en colgar a nosa experiencia.
Como xa sabedes nós tivemos a primeira cita o día 10 de setembro de 2007, o noso CI era para un neno de 0 a 3 anos.
Pois como nesa primeira viaxe non atopamos ó noso meniño tivemos que esperar a unha segunda cita, e no noso caso a unha terceira cita. Contámosvos:
Chamáronnos para que o día 9 de xaneiro de 2008 estiveramos en Kiev para unha segunda cita, só nos adiantaron que se trataba dun meniño de 17 meses e que estaba nun orfanato en Dnipopetroski, tamén nos dicían que tiña hidrocefalia, hernia, retraso psicomotriz e dermatite.
A verdade é que viaxamos a esa cita cun pouco de medo, pero ó mesmo tempo con moitísima esperanza porque a nosa facilitadota nos adiantara que o da hidrocefalia se era verdade non era grave porque ela falara co orfanato e lle dixeran que o neno estaba ben.
Así que alá fomos ó centro de adopcións e alí nos mostraron unha foto del, pero de cando tiña máis ou menos 7 meses, e nos leron a ficha do neno, non tiña 17 meses, senon que 19 meses, e o das enfermedades era como nos adiantara a nosa facilitadota.
Ese mesmo día, é decir o día 9 de xaneiro viaxamos en tren toda a noite a Dnipopetroski para ó día seguinte poder ir ó orfanato e xa coñecer ó neno.
Fomos ó orfanato, vimos o neno e a maiores do que nos dixeran o neno tiña un quiste no cerebro que non deixaba de crecer.
Ningún de nós é médico así que nos puxemos en contacto con dous neurocirurxiáns galegos para que cos datos de que dispuñamos nos aconsellasen.
Ámbolos dous coincidiron en que os datos eran escasos, pero que o que estaba máis ou menos claro era que a corto, medio ou longo prazo habería que intervilo co risco que conleva.
Despois de moitas voltas que lle demos á cabeza decidimos arriscarnos e solicitar ó centro de adopcións a posibilidade dunha terceira cita alegando que a información que nos facilitaran non fora de todo exacta, posto que en ningún momento nos mencionaran o do quiste no cerebro.
O escrito o presentou a nosa facilitadora o sábado día 12 de xaneiro e esa mesma mañá nos chamou para que foramos ó centro de adopcións porque accedían a mostrarnos a ficha doutro neno.
Non sabedes a cantidade de sentimentos que nos invadiron nese intre, non nos volvíamos para a casa, dábannos unha terceira cita!!!!!!!!!!!!!!!!
Nesta ocasión ensináronnos a ficha dun neno que facía o día 22 de xaneiro 2 aniños, estaba na cidade de Donestk e en principio o único que tiña era retraso psicomotriz.
O domingo de noite voltamos a viaxar en tren esta vez cara Donestk, agora íamos máis nerviosos aínda se cabía porque desta vez tiña que ser.
E así foi cómo este neno entrou nas nosas vidas, é un neno sano, alegre e moi, moi cariñoso.
Tivemos o xuízo o día 28 de xaneiro e o día 14 de febreiro voltamos para a casa os tres, por fin os tres.
Xa leva polo tanto aquí connosco un mes e vos direi que se adaptou perfectamente, xa nos entende, está moito máis tranquilo e quédase con todo o mundo porque como diciamos antes é moi alegre.
E esta é a nosa historia, só dicirvos que non desesperedes, que todo chega, aínda cando parece que xa non hai saída sempre hai por onde tirar.
O noso camiño foi duro, e o máis duro desde logo foi ter que dicidir se levabamos o neno que estaba maliño ou non, pero cremos que ó final non era para nós porque nos dixo a nosa facilitadora que a día de hoxe xa foi adoptado por unha parella de alemáns e que o home era neurocirurxián, ou sexa que cremos que foi o destino.
UN BICO ENORME PARA TODOS OS QUE NOS SEGUISTES E QUE SAIBADES QUE AQUÍ ESTAMOS PARA O QUE VOS POIDAMOS AXUDAR.
